Αυτό το καλοκαίρι πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι αλλά και ιδιώτες επενδυτές κατάλαβαν ότι η κρίση στην ευρωζώνη δεν ήταν κάτι απλό που θα μπορούσε να ξεπεραστεί, αλλά μια σειρά μεγάλων πολιτικών, οικονομικών και θεμσικών προβλημάτων που θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να επιλυθούν. Σύμφωνα με το περιοδικό Τhe Atlantic η αναταραχή που επικρατεί στην ευρωζώνη έχει ήδη αποδειχτεί αρκετά επιζήμια για όλους τους ευρωπαίους και οι αρνητικές της επιπτώσεις γίνονται πλέον αισθητές σε όλο τον κόσμο. Το πιο πιθανό είναι να έρθουν χειρότερα και μάλιστα σύντομα. Αλλά δεν είναι μόνο που η Ευρώπη και οι τράπεζες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα: είμαστε όλοι σε ένα χάος. Ποιος θα μπορούσε να είναι η επόμενη στη σειρά χώρα η οποία θα μπορούσε να απωλέσει την εμπιστοσύνη στις προοπτικές ανάπτυξης της, το δημόσιο χρέος της, και το τραπεζικό της σύστημα; Η Ιαπωνία.
Μεταπολεμικά το οικονομικό θαύμα της Ιαπωνίας τελείωσε άσχημα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν η αξία της γης και των αποθεμάτων αυξήθηκε σημαντικά και στη συνέχεια υποχώρησε βίαια. Αυτή η υποχώρηση άφησε τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις με τεράστια χρέη που πήρε πολλά χρόνια για να ξεπληρώσουν. Επίσης μετά τοι 1990 είχαμε μία ακόμη επιβράδυνση της ιαπωνικής οικονομίας. Eπίσης μετά από μια αύξηση των γεννήσεων μετά τον πόλεμο, η αύξηση του πληθυσμού στην Ιαπωνία επιβραδύνθηκε απότομα. Ο αριθμός των ατόμων σε παραγωγική ηλικία έχει μειωθεί αρκετά γρήγορα από τα μέσα της δεκαετίας του '90. Επίσης η αύξηση της παραγωγής της Ιαπωνίας ανά εργάσιμη ηλικία -για όσους έχουν θέσεις εργασίας- όντως συμβαδίζουν με τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, και έχει μείνει μόνο ελαφρώς πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ιαπωνία είναι μια πλούσια χώρα με χαμηλά ποσοστά ανεργίας.
Γιατί, λοιπόν, είναι η κυβέρνηση της Ιαπωνίας σήμερα μία από τις πιο χρεωμένες στον κόσμο, με ακαθάριστο χρέος που είναι 235,8% του ΑΕΠ και ένα καθαρό χρέος που είναι 135,2% του ΑΕΠ; (Στη ζώνη του ευρώ, μόνο η Ελλάδα έχει δημόσιο χρέος που πλησιάζει το ιαπωνικό επίπεδο.)
Μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιαπωνία κατασκεύασε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα όμοιο με εκείνο της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο δανεισμός να αποτελεί την ευκολότερη και φθηνότερη λύση, με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της μεσαίας τάξης. Όμως όπως ακριβώς γίνεται στην Ευρώπη το ίδιο συμβαίνει και με την Ιαπωνία. Οι καταθέσεις χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά ομολόγων, ενώ μεταξύ άλλων το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε και οι συνταξιοδοτικές παροχές επεκτάθηκαν.
Είναι ενδεικτικό ότι το ήμισυ του ετήσιου προϋπολογισμού της ιαπωνικής κυβέρνησης πηγαίνει τώρα στις συντάξεις και τόκους. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση έχει δαπανήσει περισσότερα για να στηρίξει αύξηση του ηλικιωμένου πληθυσμού της, οι Ιάπωνες αποταμιευτές έχουν χρηματοδοτήσει πρόθυμα τα αυξανόμενα χρέη του δημοσίου τομέα.
Ηλικιωμένοι άνθρωποι κρατούν τις αποταμιεύσεις τους με τη μορφή μετρητών και τραπεζικών καταθέσεων. Οι τράπεζες, με τη σειρά τους, κατέχουν μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους. Η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας αγοράζει ομόλογα, για να υποστηρίξει τις μελλοντικές πληρωμές τους. Λίγοι ξένοι κατέχουν ιαπωνικό χρέος-95% του χρέους- είναι στα χέρια των ντόπιων. Με δεδομένη τη δημογραφική παρακμή της Ιαπωνίας, θα είχε νόημα να επενδύσει τις εθνικές αποταμιεύσεις στο εξωτερικό, σε χώρες όπου οι πληθυσμοί είναι νεότεροι, ενώ η απόδοση των κεφαλαίων είναι σίγουρα υψηλότερη.
Αντ 'αυτού, η ιαπωνική κυβέρνηση χρησιμοποιεί ιδιωτικές αποταμιεύσεις για να χρηματοδοτήσει τρέχουσες δαπάνες, όπως οι πληρωμές των συντάξεων και των μισθών. Με την προβλεπόμενη ετήσια ελλείμματα του προϋπολογισμού μεταξύ 7% και 10% του ΑΕΠ, της Ιαπωνίας οι καταθέτες δίνουν τις αποταμιεύσεις τους σε αντάλλαγμα ομόλογα του δημοσίου χρέους, το οποίο δεν στηρίζεται από αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία. Το μόνο στο οποίο στηρίζεται είναι η γήρανση και η μείωση του πληθυσμού των φορολογουμένων.
πηγή: bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου